Rozdział Dwunasty

Witam Was. Bardzo, ale to bardzo Was przepraszam za prawie dwumiesięczną nieobecność. Mam nadzieję, że jeszcze tu jesteście, i mi wybaczycie to, że nie dodawałam tu niczego dość długo. Jeszcze raz Was przepraszam. Tak więc, przybywam do Was z dwunastym rozdziałem! Yeah Buddie :D Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Miłego czytania! x

PS. Jedna z czytelniczek pytała się mnie, jak nazywa się piosenka która przedtem leciała w tle. Oto tytuł >> Taylor Swift ft. The Civil Wars - Safe & Sound 

ROZDZIAŁ ZAWIERA DRASTYCZNE OPISY I BARDZO KRÓCIUTKI OPIS +18. CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ.

{ Perspektywa Nialla }

Oparty dłońmi o blat kuchenny zacząłem intensywnie myśleć. Od wizyty

Liama minął tydzień, a po nim ani śladu. Widzę, że Louis'emu to

na rękę, ale ja mam złe przeczucia. Kiedy wróg nie odzywa się przez

dłuższy czas, na pewno zaatakuje niedługo z nie nacka.. Nie. Niall,

stop. Za dużo oglądasz kryminałów. A może mam racje? A może Liam

czeka na odpowiedni moment, i wtedy zaatakuje? Nie, nie, nie. Naprawdę, za

dużo kryminałów. Z rozmyśleń wyrwał mnie łagodny głos

Louis'ego, i jego ciepłe ręce oplatające moją talię.

- Co ty tak myślisz, Niall? - zapytał mnie cicho. Słyszałem w jego

głosie troskę. Jakby wiedział o czym myślę. Jakby miał dostęp do

moich myśli.

- A, wiesz.. Myślę ogólnie.. O nas, o przyszłości, o..

- Sytuacji z Liamem.. - stwierdził, przerywając mi w połowie zdania 

- Louis.. Nie.. Ja N-nie myślę o.. Nim. - zaprzeczyłem, delikatnie

odwracając się o 180 stopni, żeby stanąć przodem do niego, po czym

oparłem się tyłem o blat. - No dobra.. Myślę o tej sytuacji. Nie

myślisz, że to podejrzane? Że Liam nie daje żadnego znaku od...

Tygodnia?

- Boże , Niall.. - westchnął z pogardą - Ty znowu o tym? Ile razy ja Ci

mówiłem, że to głupoty? Liama nie ma i nie będzie już. Rozumiesz? I

błagam, nie rozmawiajmy już o tym.. 

- Dobrze.. i przepraszam. - podniosłem wzrok na jego twarz. 

Już Wam mówiłem, że Louis jest idealną definicją perfekcyjności?

Jego delikatne rysy twarzy, malinowe usta, poliki, która zazwyczaj były

kolory jasnego różu. Jego piękne, lazurowe oczy, które były moim

osobistym morzem, w którym codziennie tonąłem. Wszystko miał idealne,

perfekcyjne, a przede wszystkim... Moje. Wszystko należało do mnie. Kocham w

nim wszystko. Zaczynając od czubka głowy, kończąc na palcach u stóp.

Od jego największej zalety, do najmniejszej wady. 

- Lou.. Kocham Cię, wiesz? - odparłem nagle, przybliżając się do niego

tak, że nasze klatki piersiowe się ze sobą stykały. W odpowiedzi

dostałem najpiękniejszy uśmiech na świecie. Wtuliłem się w niego,

oplatając ramionami jego talie, i zaciskając dłonie na jego jasnej

koszulce.

- Też Cię kocham, maluszku mój. 

Uwielbiałem, jak mnie tak nazywał. Wtedy czułem się najważniejszy.

Mimo, że nie lubiłem mojego wzrostu, w tej chwili dziękowałem za to

bogu, że jestem od niego niższy.

***

- Loueeeeeh! Idziemy do klubu? - zapytałem, wcześniej wskakując mu na

łóżko, przerywając mu czytanie.

- Źle się czuję, kotek. Idź dzisiaj sam.

- Ale Louuuu. Obiecałeś. - stwierdziłem, robiąc minę smutnego psiaka.

Zawsze jej ulegał. 

- No dobra, dobra.. Już się obieram, uparciuchu.

- Już Ci mówiłem, jak bardzo Cię kocham? - zapytałem, uśmiechając

się przy tym szeroko.

- A wiesz, z jakieś milion razy. - odpowiedział, cicho się śmiejąc. -

I nie obrażę się, jak powiesz mi je kolejny milion razy. - ucałował

mój policzek. - i kolejny. - i kolejny całus. - i kolejny.. - i tym razem

musnął moje usta. Chciałem pogłębić pocałunek, ale zanim bym to

zrobił, Louis oderwał się od moich ust, na co ja zareagowałem cichy

jęknięciem niezadowolenia.

- Niall, ty niewyżyty, mały Irlandczyku. Pozwolisz, że teraz przygotuje

się do tego klubu? - zapytał mnie, unosząc jedną brew ku górze,

robiąc delikatny dzióbek i krzyżując ręce na wysokości klatki

piersiowej.

***

Kiedy weszliśmy do klubu, do moich nozdrzy dotarł odór alkoholu i dymu

nikotynowego. Złapawszy dłoń Louis'ego podążyłem ku barze. Tommo

zajął miejsce na krzesełku, po czym zaproponował, żebym usiadł na

jego kolanach. Jak poprosił, tak zrobiłem. Zamówił dla nas po jednym

drinku. Rozejrzałem się po klubie. Moim oczom ukazał się dość

nieprzyjemny dla mnie widok. Liam. Siedział na kanapie niedaleko baru, i

patrzał w naszą stronę. Mocniej ścisnąłem dłoń Louis'ego, co

nie umknęło jego uwadze.

- Niall? Co jest? 

Nie musiałem mu odpowiadać, bo od razu skierował wzrok na chłopaka. 

- Niall, nie patrz tam. Nie zwracaj na niego uwagi. - odparł Louis,

delikatnie masując moje plecy.

Jedyne co zrobiłem, to gwałtownie wpiłem się w jego ciepłe wargi. To

pomogło mi nie myśleć o Liamie, który zapewne teraz mordował mnie

wzrokiem. Ciepły język mojego chłopaka pieścił moje podniebienie.

Założę się, że gdybyśmy byli teraz sami, Louis posuwałby mnie na tym

barze. Na samą myśl o tym zrobiło mi się gorąco, a w dolnych

częściach ciała poczułem lekko uścisk. Oderwałem się od mojego

chłopaka i poinformowałem go, że idę do toalety. Zszedłem z jego kolan

i podążyłem ku WC. Kiedy już załatwiłem potrzebę, i podszedłem do

umywalki, spojrzałem w lustro i zamarłem. Za mną stał Liam.

Odwróciłem się, i już chciałem coś powiedzieć, kiedy poczułem lekki

ból w okolicy brzucha. Delikatnie się skuliłem, a kiedy ból minął,

spojrzałem na niego. Na jego twarzy widniała wściekłość, a kiedy jego

oczy mogłyby zabijać, pewnie leżałbym już martwy.

- Ty mała, pierdolona, irlandzka kurwo! - krzyknął, łapiąc mnie za

kołnierzyk bluzki. - Pożałujesz, że ze mną zadarłeś.

Wepchnął mnie do jednej z kabin, i przycisnął mnie tak mocno do

ściany, aż miałem wrażenie, że złamie mi tym kręgosłup. Obrócił

mnie do siebie tyłem, po czym zdjął ze mnie spodnie. Zacząłem się

wyrywać, krzyczeć ale to nic nie dało. Nagle poczułem coś w sobie.

Coś, co poruszało się szybko. Już wiedziałem co się działo. Liam

właśnie mnie gwałcił, a ja nie mogłem nic zrobić. Po moich policzkach

spływały hektolitry łez. Bolało. Cholernie bolało. Był to najgorszy

ból na świecie. Kiedy skończył, rzucił mną na drugą ścianę, i

plunął prosto w twarz.

- Jeśli komukolwiek o tym powiesz, pożałujesz.. - wysyczał przez zęby

i wyszedł, przedtem zakładając spodnie.

Ja zostałem w kabinie. Osunąłem się po ścianie, i wybuchłem

niepohamowanym płaczem. W tej chwili czułem się jak dziwka. Jak tania,

brudna dziwka. Mimo, że zostało to zrobione wbrew mojej woli, że Liam

mnie... zgwałcił, czułem jakbym zdradził Louis'ego. Miałem ochotę

w tej chwili umrzeć. Po kilku minutach wstałem, naciągnąłem spodnie,

po czym ogarnąłem się i wyszedłem z łazienki. Postanowiłem nic nie

mówić Louis'emu. On nie może się o tym dowiedzieć. Podszedłem do

niego i oznajmiłem, że źle się czuje, i ze chce wracać. Nie zadawał

pytań. Zgodził się, i po kilkunastu minutach wchodziliśmy już do domu.

Kiedy chciałem iść do swojego pokoju, poczułem jak Louis łapie mnie za

rękę i przyciska mnie do ściany.

- Louis.. Nie.. - wyszeptałem cicho.

- Shhh.. Nic nie mów. - zaczął obdarowywać moja szyje pocałunkami. Ja nadal

miałem przed sobą obraz z toalety w klubie. Przemknąłem powieki, i

pozwoliłem swobodnie spływać łzom po moich policzkach.

- Niall.. Ty, ty płaczesz? - zapytał zaniepokojony Lou  - Jezu, Niall..

przepraszam.. Ja nie chciałem Cie skrzywdzić. 

- Nie.. Nic nie zrobiłeś.. Nie skrzywdziłeś. Po prostu.. wp-padło mi coś do

oka. - wymyśliłem coś na poczekaniu. - Możemy iść spać?

- Dobrze, miśku.

Zapowiadała się długa, nie przespana noc. Chciałem o wszystkim powiem

Louis'emu. Ale wiedziałem ze to tylko pogorszy wszystko.